meer informatie over Stefan Hertmansop zijn website

Ik zag hoe men een dichter kan laten verwaaien

Op een natte akker, en hoe de kleinste, onverbrande

Botjes van zijn hand tussen de vlokken as

Stil sneeuwden in de grond, als klauwde hij

Nog liefdevol naar ons die met zijn laatst

Woorden vochten. Niemand bracht ons daar

Dichter dan de dode: hij schreef in modder nog

Dat wie daar zonder zonde stond in ons,

Hem gestolen werd en nooit terugkwam,

De kraaien treurend in de zoute wind,

Een microfoon door Hades zelf gesaboteerd,

Bestaan zonder gewicht, bij ons, heel even,

Terwijl de kootjes van verloren vingers

Nog kraakten in de laatste herinnering

Aan zijn huid, door hitte witgeschroeid,

Verzengend wit als dood is op papier,

Dat zich over een wereld legt.

I.M Eddy Van Vliet